Auto-ongeluk in wildpark
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Tonja
04 December 2006 | Zuid-Afrika, Middelburg
Pfoehhh, dat was me wel een weekie zeg! Vanaf dat ik terug was uit Koppies bleef ik bij ouma Thea (moeder van Dorothea). Dit was gezellig en lekker rustig. Niet veel gedaan.
Zaterdag voor mij een grote dag want ik ben met nog 3 meisjes en 7 jongens (uit de vriendengroep van Fernand, de bijbelstudiegroep) naar Pilanesberg geweest. Hier was een groot wildpark. Ik had er ontzettend veel zin in, maar twas wel dubbel want het was een sort afscheidsdag. We waren met drie auto’s. We hebben een heerlijke dag gehad. Hebben safari gereden, tussendoor gegeten, en aan het einde van de middag een ‘braai’ gehouden- iedereen nam zijn eigen vlees mee en dat hebben we gebraden bij een speciale braaiplaats, waar we uitkeken op een waterplas waar nijlpaarden zwommen en zebra’s en allerlei dieren aan de oever liepen. Het was echt super gezellig. Heb van elk moment genoten. Ik had mooie foto’s gemaakt van olifanten, bokken, blauwwildebeeste en wat we nog meer tegen waren gekomen. Tijdens de braai begon het plotseling te regenen en te onweren dus hebben we onder een afdak gegeten terwijl de regen neerplentste. Het was erg mooi om midden in de natuur te zitten, was bergachtig landschap.
Toen we weggingen startte onze auto niet. De andere twee reden al weg en daar stonden wij! Oepsie! Hij startte met geen mogelijkheid en toen dacht ik opeens: oke, als ik bid zal hij het doen. God is zo machtig, met 1 vingerknip start die motor weer. Ik bidden en ik zeg tegen Willem (bestuurder): “Start em nog es” Hij start en… hij deed het niet. Maar ik was er vast overtuigd dat hij het zou gaan doen want ik had gevraagd of God wou helpen en geloofde dat Hij dat zou doen. Toen startte Willem em nog een keer en… tada!! Hij deed het. Ondanks dat ik overtuigd was dat God het kon en zou doen was het echt bijzonder. Ik zei: man, ik bid erom en het gebeurd!! Wonderlijk dat ik gelijk antwoord krijg. Goed, wij gauw achter de rest aan want hun hadden een flinke voorsprong. Het was wat apart rijden want je glijd makkelijk door de bochten op zo’n zand/gruispad maar Willem kon goed rijden en ving alles mooi op. Opeens zagen we de andere twee auto’s staan. Ze maakten foto’s van een groep dieren. Wij erachter gestopt maar raakten weer achter omdat hun al klaar waren en weer door redden en wij nog foto’s wilden maken. We moesten weer wat door rijden om bij hun te komen en toen gebeurde het…
Willem ving met zijn handrem een slinger op en toen nog een maar hij kwam te snel. De autio slingerde naar links, naar rechts, naar links en toen redden we met een rotvaart van het pad af. We vlogen over een grote steen en wat er gebeurde weet ik werkelijk niet. Het ging allemaal erg snel. Toen we tot stilstand kwamen stonden we geblokkeerd tussen grote stenen. Ik zat voorin, bij mijn kant zag ik rook uit de auto komen. Allerlei gedachten schoten vliegensvlug door mn hoofd. Ik zag in gedachten de auto in de brand vliegen, bedacht in 1 seconde wat ik moest doen als ik mn deur niet open kreeg. Ik was de eerste die reageerde en riep: “allemaal eruit!!!” Iedereen stapte eruit. Maar de auto vloog niet in de brand. Ik stond daar op mn blote voeten te trillen van de schrik. Mijn reactie was lachen, heel stom maar ik was zo geschrokken dat ik moest huilen alleen had ik daar niet veel zin in. Het leek of ik droomde, of het niet echt was. Een lang spoor vertelde waar we gereden hadden, bezaaid met brokstukken van de onderkant van de auto. 1 ding was zeker: hij was niet in staat ons naar huis te brengen.
Een eindje verderop zag ik mn camera liggen. Toen ik hem pakte zag ik dat hij kapot was en de batterijen en mn memorystick wegwaren…
Al snel kwam er iemand van de beveiliging/bewaking lang, gelukkig! Hij heeft Fernand gebeld en toen kwamen hun stilletjes eraan. Overal knuffels en vertroostende woorden. Iedereen heeft nog naar mn memorystick gezocht maar niks gevonden. Errrrrrug balen!!!!! Al die mooie foto’s…. Ik was bewust van de aanwezigheid van leeuwen en alles en had niet veel zin in problemen. Ik bad dat de leeuwen en alles weg bleven en dit zou ook gebeuren. Als God had geholpen met die auto starten hielp Hij nu ook! Ik weet niet meer goed wat toen verder ammel, ik was een beetje in een ‘skok’ zoals hun zeiden. We hebben onze spullen uit de auto gepakt en ons in de twee andere auto’s gepropt. Ik kon haast mn tranen niet inhouden maar besloot dapper om… ehh, ja dapper te zijn ;)
Toen we in de auto zaten werd de lucht ongeloofelijk mooi. We stonden er stilletjes naar te kijken, verbaasd dat het zo plotseling opkwam. Allerlei kleuren, de zon scheen heel mooi. Ik zei: “Het lijkt nu net of God aandacht wil trekken en wil zeggen ‘wees dankbaar dat je nog leeft, dat iedereen okay is’”
We zagen verder nog de mooiste dieren en zelfs neushoorns met kleintjes maar had niet echtveel belangstelling, kon toch geen foto’s maken.
Onderweg kreeg ik pijn in mn rug en mn buik, ik denk van de spanning of van het opvangen van de schokken. We hebben ergens gestopt en die iedereen stond erop dat ik voorin ging zitten. Ik was dankbaar.
Ik kan niet alles schrijven, zit hier in een kantoor van een dokter die even zn plekkie afstaat. Ben nu in Middelburg bij fam Bissett.
Verder gaatie oke met me, mn hoofd blijft maar alles herhalen wat gebeurde en ik mis die jongeren ontzettend! Hebben toen we in Pretoria waren met zn allen nog gedankt dat we veilig waren en wat gepraat. Was erg lasting om afscheid te nemen, maja…
Oke, ik schrijf jullie weer als ik kan, het is hier niet makkelijk om op internet te kunnen… Excuus als ik wat kort schrijf, maar ik moet hier weg…
Greets Tonja
Zaterdag voor mij een grote dag want ik ben met nog 3 meisjes en 7 jongens (uit de vriendengroep van Fernand, de bijbelstudiegroep) naar Pilanesberg geweest. Hier was een groot wildpark. Ik had er ontzettend veel zin in, maar twas wel dubbel want het was een sort afscheidsdag. We waren met drie auto’s. We hebben een heerlijke dag gehad. Hebben safari gereden, tussendoor gegeten, en aan het einde van de middag een ‘braai’ gehouden- iedereen nam zijn eigen vlees mee en dat hebben we gebraden bij een speciale braaiplaats, waar we uitkeken op een waterplas waar nijlpaarden zwommen en zebra’s en allerlei dieren aan de oever liepen. Het was echt super gezellig. Heb van elk moment genoten. Ik had mooie foto’s gemaakt van olifanten, bokken, blauwwildebeeste en wat we nog meer tegen waren gekomen. Tijdens de braai begon het plotseling te regenen en te onweren dus hebben we onder een afdak gegeten terwijl de regen neerplentste. Het was erg mooi om midden in de natuur te zitten, was bergachtig landschap.
Toen we weggingen startte onze auto niet. De andere twee reden al weg en daar stonden wij! Oepsie! Hij startte met geen mogelijkheid en toen dacht ik opeens: oke, als ik bid zal hij het doen. God is zo machtig, met 1 vingerknip start die motor weer. Ik bidden en ik zeg tegen Willem (bestuurder): “Start em nog es” Hij start en… hij deed het niet. Maar ik was er vast overtuigd dat hij het zou gaan doen want ik had gevraagd of God wou helpen en geloofde dat Hij dat zou doen. Toen startte Willem em nog een keer en… tada!! Hij deed het. Ondanks dat ik overtuigd was dat God het kon en zou doen was het echt bijzonder. Ik zei: man, ik bid erom en het gebeurd!! Wonderlijk dat ik gelijk antwoord krijg. Goed, wij gauw achter de rest aan want hun hadden een flinke voorsprong. Het was wat apart rijden want je glijd makkelijk door de bochten op zo’n zand/gruispad maar Willem kon goed rijden en ving alles mooi op. Opeens zagen we de andere twee auto’s staan. Ze maakten foto’s van een groep dieren. Wij erachter gestopt maar raakten weer achter omdat hun al klaar waren en weer door redden en wij nog foto’s wilden maken. We moesten weer wat door rijden om bij hun te komen en toen gebeurde het…
Willem ving met zijn handrem een slinger op en toen nog een maar hij kwam te snel. De autio slingerde naar links, naar rechts, naar links en toen redden we met een rotvaart van het pad af. We vlogen over een grote steen en wat er gebeurde weet ik werkelijk niet. Het ging allemaal erg snel. Toen we tot stilstand kwamen stonden we geblokkeerd tussen grote stenen. Ik zat voorin, bij mijn kant zag ik rook uit de auto komen. Allerlei gedachten schoten vliegensvlug door mn hoofd. Ik zag in gedachten de auto in de brand vliegen, bedacht in 1 seconde wat ik moest doen als ik mn deur niet open kreeg. Ik was de eerste die reageerde en riep: “allemaal eruit!!!” Iedereen stapte eruit. Maar de auto vloog niet in de brand. Ik stond daar op mn blote voeten te trillen van de schrik. Mijn reactie was lachen, heel stom maar ik was zo geschrokken dat ik moest huilen alleen had ik daar niet veel zin in. Het leek of ik droomde, of het niet echt was. Een lang spoor vertelde waar we gereden hadden, bezaaid met brokstukken van de onderkant van de auto. 1 ding was zeker: hij was niet in staat ons naar huis te brengen.
Een eindje verderop zag ik mn camera liggen. Toen ik hem pakte zag ik dat hij kapot was en de batterijen en mn memorystick wegwaren…
Al snel kwam er iemand van de beveiliging/bewaking lang, gelukkig! Hij heeft Fernand gebeld en toen kwamen hun stilletjes eraan. Overal knuffels en vertroostende woorden. Iedereen heeft nog naar mn memorystick gezocht maar niks gevonden. Errrrrrug balen!!!!! Al die mooie foto’s…. Ik was bewust van de aanwezigheid van leeuwen en alles en had niet veel zin in problemen. Ik bad dat de leeuwen en alles weg bleven en dit zou ook gebeuren. Als God had geholpen met die auto starten hielp Hij nu ook! Ik weet niet meer goed wat toen verder ammel, ik was een beetje in een ‘skok’ zoals hun zeiden. We hebben onze spullen uit de auto gepakt en ons in de twee andere auto’s gepropt. Ik kon haast mn tranen niet inhouden maar besloot dapper om… ehh, ja dapper te zijn ;)
Toen we in de auto zaten werd de lucht ongeloofelijk mooi. We stonden er stilletjes naar te kijken, verbaasd dat het zo plotseling opkwam. Allerlei kleuren, de zon scheen heel mooi. Ik zei: “Het lijkt nu net of God aandacht wil trekken en wil zeggen ‘wees dankbaar dat je nog leeft, dat iedereen okay is’”
We zagen verder nog de mooiste dieren en zelfs neushoorns met kleintjes maar had niet echtveel belangstelling, kon toch geen foto’s maken.
Onderweg kreeg ik pijn in mn rug en mn buik, ik denk van de spanning of van het opvangen van de schokken. We hebben ergens gestopt en die iedereen stond erop dat ik voorin ging zitten. Ik was dankbaar.
Ik kan niet alles schrijven, zit hier in een kantoor van een dokter die even zn plekkie afstaat. Ben nu in Middelburg bij fam Bissett.
Verder gaatie oke met me, mn hoofd blijft maar alles herhalen wat gebeurde en ik mis die jongeren ontzettend! Hebben toen we in Pretoria waren met zn allen nog gedankt dat we veilig waren en wat gepraat. Was erg lasting om afscheid te nemen, maja…
Oke, ik schrijf jullie weer als ik kan, het is hier niet makkelijk om op internet te kunnen… Excuus als ik wat kort schrijf, maar ik moet hier weg…
Greets Tonja
-
04 December 2006 - 15:42
Maus:
Ton, ingrijpend! Ik ben God zo dankbaar dat je nog leeft! Kuz, Maus -
04 December 2006 - 18:15
Mark:
Heftig verhaal Tonja! We zijn God idd dankbaar dat je het er goed van afgebracht hebt. Fijne tijd verder, hopelijk wat minder gevaarlijk! Grtz, Mark -
04 December 2006 - 23:45
De Zeldenrustjes:
Hey lieve meid!
Gelukkig ben je bewaard gebleven. Wat moet er veel door je hoofd heen geschoten zijn. Wij zijn zo blij dat je in orde bent. Het is jammer van de foto's, maar jij bent het allerbelangrijkste!!!Kom je al een beetje tot rust of heb je zoveel plannen gemaakt (jouw kennende) dat je eigenlijk niet echt aan rust toekomt? Geniet in ieder geval van ieder mooi moment daar, neem iedere gebeurtenis in je op, zodat je ons kunt overspoelen met je verhalen! Ik geniet ervan.
Wij zitten in een vrij heftige storm op het IJsselmeer, niet bedreigend ofzo, maar de golven vliegen echt over de voorroef heen en ik ben blij dat ik in de stuurhut zit, waar het overzicht is. Wat een wild water zeg, windkracht 7 en veel regen. Gelukkig is Jos een goede schipper.
Pas alstjeblieft goed op jezelf meis! We bidden veel voor je!
Liefs en een dikke knuffel
J & J -
05 December 2006 - 12:33
Lien:
ik sluit me geheel bij jantina aan: jij bent het alerbelangrijkste :)
Hah zal ik ff mijn toestel opsturen zodat je nog wat in kan halen? ;) Metehh 6 rolletjes zodat je ze allemaal vol kan stampen.
Ik wilde nog wat zeggen maar weet niet meer wat. Heb niet zoveel te zeggen ook na je verhaal.
Hou heel veel van je. kussie jzussie. -
06 December 2006 - 07:17
Cornelis:
Beste Tonja
Sorry dak ff nie meer gereageerd had. Ja we mogen overal om bidden en gebeden worden op zijn tijdstip verhoord O wat wonderlijk is dat as je met pech staat en God help je dan zo das toch mooie zelf ok al paar keer gehad. Tel je zegeninge 1 voor 1. Ik wens je een hele gezegende tijd toe daar!! Alvast van hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag!! Adieu Cornelis -
06 December 2006 - 08:06
Mariek:
Lieve Ton, Goddank dat het allemaal zo is afgelopen!!!! Gelukkig leef je nog!!!!
Laat de mensen voor je zorgen en geniet dr nog even van!!!
Dikke knuffel, mariek -
06 December 2006 - 17:56
Willem-Jan&Martine:
Nou lieverd, wat een wonderen!Wat zullen we ook weer blij zijn als we je weer zien. We miss you so much!
Geniet nog maar lekker van de laatste weken en probeer nog wat uit te rusten!!! Een dikke kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
